Choć szczegóły jego wczesnego życia nie są w pełni znane, historycy zakładają, że Leon urodził się w Toskanii we Włoszech, prawdopodobnie pod koniec IV wieku. Szybko wyróżnił się wśród rówieśników swoją inteligencją i zdolnościami organizacyjnymi.
Zanim został papieżem, służył Kościołowi w Rzymie jako diakon, pełniąc funkcję głównego doradcy aż dwóch papieży, Celestyna i Sykstusa III. To właśnie dzięki tej posłudze zyskał ogromny autorytet w kurii rzymskiej i na całym Zachodzie.
Jeszcze zanim zasiadł na Tronie Piotrowym był uznany za biegłego teologa i dyplomatę, angażując się w spory doktrynalne. Jego wybór na papieża w 440 roku był więc naturalnym uznaniem dla jego talentów i pozycji.
Leon I zakończył największy spór teologiczny epoki
Św. Leon walczył o czystość wiary na wielu frontach. To właśnie w tamtych czasach pojawiły się nauki mówiące, że Jezus był Bogiem, a Jego ludzka natura tak naprawdę nie miała znaczenia. Ta teza, zyskując coraz więcej zwolenników, sprawiała, że wśród wiernych rosły podziały.
Papież Leon stanowczo przeciwstawił się temu zamieszaniu. Napisał słynny list, zwany „Tomem do Flawiana„, w którym przekonywał, że Jezus ma dwie natury – jest w pełni Bogiem i w pełni człowiekiem, a te dwie natury są nierozdzielne w Nim jako jednej Osobie.
Kiedy ten list został odczytany w 451 r. na wielkim soborze w Chalcedonie, biskupi z całego świata poparli jego stanowisko. To właśnie Leon definitywnie zakończył największy spór teologiczny epoki i ukształtował wiarę chrześcijan.
Co ważne, sformułował również teologiczną zasadę, że papież jako następca św. Piotra dziedziczy jego autorytet, zyskując tym samym pełnię władzy nad całym Kościołem. Ta nauka stała się podstawą urzędu papieskiego na kolejne tysiąclecia.
Dwukrotnie ocalił Rzym przed najeźdźcami
Leon Wielki pokazał, że prawdziwa wiara ma moc nie tylko w kościołach, ale i w polityce. Był jednym z największych dyplomatów swojej epoki, który dwukrotnie ocalił Rzym przed całkowitą zagładą.
W 452 roku, wódz Hunów, Attylla, zwany „Biczem Bożym”, obrał sobie za cel zniszczenie Rzymu. Gdy pojawił się pod murami miasta, papież Leon sam wyszedł mu naprzeciw. Rozmowa przebiegła pokojowo i ku zdziwieniu wszystkich, Attylla nagle zawrócił i oszczędził miasto.
Trzy lata później miasto stało się celem Wandalów. Leon Wielki, choć nie mógł powstrzymać ich wejścia, ponownie udał się do nich jako orędownik ludu, błagając o litość.
Dzięki temu wódz plemienia zobowiązał się do oszczędzenia życia mieszkańcom. Choć Rzym został gruntownie ograbiony, interwencja Leona sprawiła, że zniszczenia i straty ludzkie były znacznie mniejsze niż pierwotnie zakładano.
10 listopada. Duchowe dziedzictwo św. Leona I
Oprócz wielkich czynów, Leon zostawił wiernym spadek w postaci licznych kazań i listów. Był świetnym mówcą, a jego teksty, pełne mądrości i piękna, do teraz pomagają wiernym zrozumieć tajemnice wiary.
Św. Leon Wielki to postać, która łączyła głęboką wiarę z wielką odwagą. Pokazał, że dobry pasterz musi być nie tylko teologiem, ale także obrońcą swojego ludu, gotowym stanąć w obliczu największego zagrożenia. 10 listopada Kościół wspomina dokonania Leona Wielkiego.